Oma

Op deze internationale vrouwendag denk ik aan de vrouwen in mijn leven. Mijn moeder is een ontzettende sterke vrouw die mij voor een groot deel alleen heeft opgevoed. Met de weinige middelen die zij had heeft ze mij een fantastische kindertijd gegeven. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Ik heb een hele close band met mijn moeder en die koester ik. Een hele sterke band had ik ook met mijn oma (de moeder van mijn moeder).

Oma
Mijn oma was net zoals mijn moeder mijn allerbeste maatje. Als kind was ik vaak bij mijn opa en oma. Ik zat uren te spelen bij hen in de tuin en ’s avonds keken we naar het journaal en mocht ik vaak blijven logeren. Een feest vond ik dat. Mijn oma en ik hadden een enorme klik en toen ik ouder werd trok ik veel met haar op. We hadden ieder jaar een vast dagje weg samen en dan bleef ik ook bij haar logeren. We hebben ook twee mooie reizen mogen maken. Voor mij heel bijzonder en die tijd samen zal ik nooit vergeten. Toen mijn eerste kindje werd geboren, een meisje, zijn we met vier generaties vrouwen op de foto gegaan. De foto bij deze blog van mijn oma met haar nieuwe achterkleinkind (mijn oudste dochter) straalt zoveel liefde uit. Zoveel liefde had ze ook voor de tweede (mijn oudste zoon), zij hadden een speciale band. Mijn zoontje heeft het nog steeds over haar terwijl hij pas 2,5 was toen ze overleed.

Ziek
Op het moment dat ik er net achter kwam dat ik zwanger was van een tweeling werd ze ziek. Kanker. Na een bestraling kreeg ze een longontsteking. Ik kon steeds niet bij haar langs gaan in het ziekenhuis omdat ik griep had. Maar ze mocht naar huis en we hoopten dat het langzaam beter zou gaan. Helaas moest ze na twee dagen thuis te zijn geweest, weer met spoed opgenomen worden. Mijn moeder en ik zouden de volgende ochtend langsgaan, mijn griep was gelukkig over. Om 7 uur in de ochtend belde mijn moeder, het gaat niet goed, de artsen zeggen haast je niet maar wacht niet te lang. Met mijn, voor 19 weken, al behoorlijke zwangere buik ben ik langzaam die kant op gereden. Te langzaam helaas want onderweg kreeg ik een app (in de oma groep die we met de familie hadden aangemaakt om elkaar op de hoogte te houden) gecondoleerd iedereen. Ik zat halverwege in de auto. Ik was te laat. Ik was te laat!!! Het ziekenhuis had het niet verwacht, niemand. Ze was er snel tussenuit geglipt, gelukkig wel met mijn ouders aan haar zijde. Voor mij voelde het zo heftig. Ik wilde nog even bij haar zijn. Ik had haar twee weken niet kunnen zien i.v.m. die rottige griep. Mijn moeder en ik renden letterlijk in elkaars armen toen ik aan kwam in het ziekenhuis. Er moesten dingen geregeld worden dus ik ben als eerste naar haar huis gegaan om haar adressenboekje te halen. Heel vreemd om door haar huis te lopen, ik kon haar aanwezigheid nog voelen. Al haar spullen lagen er nog zoals ze ze had achter gelaten maar zij was er niet meer.

Dubbel
De dag van haar crematie was een rare dag. Ik had die dag mijn twintig weken echo en kreeg te horen dat ik zwanger was van een jongen en een meisje. Ze waren helemaal goedgekeurd. Dubbel want aan de ene kant verdriet en aan de andere kant vreugde. In de middag heb ik een toespraak gehouden op de crematie. Mijn oma was mijn alles. Dat ze nooit mijn tweeling heeft mogen ontmoeten en niet heeft geweten dat er nog een jongen en een meisje bij zouden komen, vind ik zo ontzettend jammer. Maar ze was apetrots dat ik een tweeling zou krijgen en ze vertelde het dan ook aan iedereen in het ziekenhuis. Zelf had ze er vrede mee dat ze de tweeling misschien nooit zou kunnen zien. Ze vond dat ze een mooi leven had gehad en dat het tijd was om het leven door te geven. Ze moest ergens aan dood gaan zei ze. Ze is op 1 week na net geen 90 jaar geworden en heeft tot het einde zelfstandig gewoond. Ze had zelfs nog een moestuin die ze helemaal zelf onderhield. Dat hield haar vitaal zei ze. Ik ben blij dat mijn oma, met wie ik zo’n sterke band had, heeft mogen meemaken dat ik een leuke vent ben tegengekomen en dat ik kindjes heb gekregen. En dat ze van de oudste twee heeft mogen genieten.

Kleinkinderen
Onderzoek geeft uitgewezen dat opa’s en oma’s die voor hun kleinkinderen zorgen gelukkiger zijn. Sommigen kiezen ervoor niet actief voor hun kleinkinderen te zorgen. Ieders goed recht natuurlijk. Zelf hoop ik dat ik ooit een oma mag worden die voor haar kleinkinderen mag zorgen. Het lijkt me een heerlijke ervaring. Ik kijk met heel veel warmte en liefde terug op mijn jeugd waarin ik veel bij mijn opa en oma was en dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Gelukkig denken mijn ouders en schoonouders hier net zo over en hebben mijn kindjes ook de rijkdom van een hechte band met hun opa’s en oma’s.